Íbúðarleitin mikla (aka Findin´our Crib (MTV-óverdós í gangi, vegna sókn í ódubbað efni))

Í seinustu færslu vorum við farin að hugleiða að færa okkur um set það er að segja að setjast að í nýrri íbúð. Leitin hófst í rólegheitunum eftir komu internetsins. Við héldum að við værum bara skoða, með það að sjónarmiði að flytja í fyrsta lagi einhverntíman eftir jól, en okkur óraði ekki fyrir því hve allt gengur rosalega hratt fyrir sig á þessum blessaða fasteignamarkaði. Við vorum algjörlega búin að stilla okkur inn á hægaganginn og tregðuna sem virðist einkenna alla aðra geira þjóðfélagsins.

VARÚÐ! LÖNG FÆRSLA FRAMUNDAN!

Við einblíndum á íbúðir sem voru „ohne Maklergebühren“ en það er siður hérna að leigumiðlunin hyrði af manni þriggja mánaða leigu fyrir það eitt að auglýsa íbúðina (okkur þótti það ekki spennandi). Markaðurinn er því töluvert minni en það virðist sem fleiri og fleiri kjósi að losna við leigumiðlun sem millilið og leigja því „privat“. Af biturri reynslu komumst við samt að því að meðal þeirra eru einnig vafasamir aðilar sem ber að varast.

Fyrsta íbúðin sem við skoðuðum var í 2. hverfi og leit mjög vel út í skrifuðu máli. Harris Amas var sá fyrsti til að ansa fyrirspurnum okkar yfir höfuð og vorum við því afar spennt að fá að skoða þessa dýrindis íbúð. Herra Amas tók á móti okkur á tilsettum tíma, seint að kvöldi til. Okkur leist vel á hann, enda var hann hress og lék á alls oddi, en þegar við komum upp í íbúð hætti hressleiki hans að fara vel í okkur. Tilraunir hans til að kveikja ljós í íbúðinni misheppuðust en hann var greinilega ekki óvanur þessu fyrirkomulagi og var því búinn vasaljósi. Hann brunaði með okkur í gegnum íbúðina og lýsti snöggt á þá staði sem honum hentaði en lét annars munnlegar lýsingar á kostum íbúðarinnar duga. Eftir að hann hafði dásamað kosti þess að hafa salerni og sturtu inni í eldhúsinu bætti hann hressilegu aukagjaldi við sem að okkur skildist átti að renna óskert beint í vasa hans. Þá kvöddum við hann vinalega og drifum okkur út.

Við vorum því ekki eins vongóð þegar okkur var næst boðið í íbúðarskoðun, en við höfðum verið í miklu sambandi við hann Joachim de Staehlmann-Gramsch, blaðamann. Honum fannst greinilega mikið til þess koma að vera blaðamaður, hann minntist á það margsinnis í auglýsingunni og mæltist til þess að leigjandinn væri einnig blaðamaður. Eitthvað fannst honum erfitt að skrifa nafnið sitt en hann skrifaði alltaf undir bréfin sín með starfsheiti sínu ( „journalist“). Skilningur okkur á bréfum hans var takmarkaður, því einhverra hluta vegna notaði maðurinn hvorki kommur né punkta, og nennti sjaldnast að klára orðin ef þau voru fleiri en þrír stafir. Hann var einnig mikið í því að afboða fundi okkar, því eins og hann sjálfur sagði þurfti hann svo mikið að blaðamannast („journalistisch arbeiten“). Eitt kvöld tókst honum samt að troða okkur inn í dagskrána sína og bauð okkur að koma í 3. hverfi klukkan 21.00. Við mættum stundvíslega, en enginn tók á móti okkur í portinu. Við hringdum því á allar nafnlausar bjöllur (því mikilfenglega nafn hans var hvergi sjáanlegt), og að lokum svaraði maður. Þegar við nefndum íbúðina sagðist hann koma niður eftir skamma stund, en við vorum á því að fara þegar hann loksins kom. Þegar við kynntum okkur og spurðum hann að nafni hló hann bara og neitaði því alfarið að vera Blaðamaðurinn. Maðurinn lallaði lítinn spotta upp og niður götuna og stakk sér svo aftur inn í hús. Við fórum heim, svekkt.

VARÚÐ! FÆRSLAN ER EKKI HÁLFNUÐ, ERUM EKKI AÐ GRÍNAST, HÚN ER Í ALVÖRUNNI LÖNG!

Við vorum ekki á þeim buxunum að gefast upp og héldum ótrauð áfram að hafa samband við leigusala. Við áttuðum okkur smám saman á því að góðu íbúðirnar fara nánast um leið og þær koma á netið. Okkur tókst eftir þessa uppgötvun að fá íbúðarsýningu eldsnemma morguns í 4. hverfi, á mjög miðsvæðis og skemmtilegum stað. Þar tók á móti okkur indælis kona (sem tók ekki fram starfsheiti sitt), og sýndi okkur alla króka og kima í íbúðinni, sem var hin fallegasta. Ljósin virkuðu, veggirnir voru nýmálaðir og nýbúið var að pússa parkettgólfin. Þetta sá maður allt skýrt og greinilega í morgunbirtunni sem lýsti upp íbúðinna. Okkur tókst hreinlega ekki að finna neitt að henni, en þar sem þetta var bara önnur íbúðin sem við skoðuðum þorðum við ekki að segja já takk, amen á staðnum. Við hringdum þó snemma næsta morgun, vegna mikillar eftirsjár og svenleysi yfir hægaganginum í okkur, en þá var hún strax farin á bak og burt.
Þessi missir var sár en gerði okkur enn æstari í að hafa samband við nýauglýstar íbúðir. Fáir svöruðu í langan tíma, og við drusluðumst til að skoða nokkrar sem stóðust engan veginn samanburðinn við „glötuðu íbúðina“.

En allt í einu kom á netið íbúð sem vakti áhuga okkar á ný. Nýuppgerð íbúð, aðeins fjær miðbænum, aðeins minni, en leit verulega vel út á myndunum. Samkvæmt nýlærðum viðbrögðum köstuðum við okkur á símann, og fengum að koma strax morguninn eftir að skoða (7:45!). Frú Hasenhüttl var eldhress í morgunsárið og spjallaði og spjallaði á meðan hún sýndi okkur íbúðina en þegar hún komst að því að við værum ekki spánverjar eins og hún hafði áætlað (vegna hreimsins okkar á þýskunni) heldur frá Íslandi skipti kerlingin aldeilis um lit. Hún tjáði okkur að hún ynni í banka og að hún vissi allt um það hve erfitt það væri að fá yfirfærða peninga frá Íslandi. Þegar Ernir reyndi að útskýra fyrir henn að hann fengi námslán frá Svíþjóð og því væru millifærslur ekkert vandamál hristi hún bara hausinn og var greinilega löngu hætt að hlusta á okkur. Hressleiki hennar var fokinn út um gluggann og okkur var vísað á dyr með þeirri staðhæfingu að við gætum ekki borgað tryggingagjaldið sökum þjóðernis.

(Mælum með klósettpásu núna ef þið eruð í spreng)

Nú vorum við heldur betur orðin leið á þessari íbúðarleit og okkur langaði helst að leggja árar í bát, allavegana í bili. Við héldum þó áfram að fá íbúðartilkynningar á mailið okkar (frá síðu sem við vorum búin að skrá okkur á) og kvöld eitt kom kunnugleg íbúð aftur á veraldarvefinn. Og viti menn, það var „glataða íbúðin“ sem var komin aftur. Síminn bjóst næstum við því að við köstuðum okkur á hann og það munaði minnstu að hann næði að forða sér. Íbúðarauglýsingin var ekki fyrir slysni komin aftur á netið eins og við óttuðumst heldur var slysið leigjandinn sem var fyrri til. Hún (leigjandinn tilvonandi) hafði verið í flóknum skilnaði við mann sinn (að sögn leigusalans), gerði leigusamning á staðnum en sagði samt að pabbi sinn kæmi seinna að borga tryggingagjaldið. Það var síðan aldrei borgað og þegar greyið leigusalinn hringdi í konuna hafði hún sæst við mann sinn og löngu hætt við íbúðina. Heppin við! Allt í einu fengum við íbúðina sem við vildum hvað mest og í stað þess að flytja einhvern tímann eftir jól urðum við að gera samning strax og þess vegna flytjum við á Mostgasse í byrjun desember! Mega hasar en við erum mjög spennt.

Gaman er samt að segja frá því að í gær fengum við tölvupóst frá herra Blaðamanni, þar sem hann tjáði okkur (án þess að afsaka sig nokkuð) að hann hefði verið á „blaðamannaferðalagi“ og þess vegna ekki getað mætt á fund okkar (sem hefði átt að vera fyrir þó nokkru síðan). Hann bauð okkur að koma aftur og skoða íbúðina og skrifaði undir „Danke, Journalist“. Sérkennilegur náungi þessi blaðamaður!

Þangað til næst,
Ásta Biene Maja og DJ Þjóðernir